Barokowy kompleks budynków Adligen Fräuleinstift został zbudowany w latach 1733-1741 i został ufundowany przez szwedzką królową Ulrike Eleonore.
Adlige Fräuleinstift został założony w 1733 roku pod nazwą "Bahrtisches Closter"; inna współczesna nazwa to "Adliges Jungfrauenkloster". Nie był to jednak klasztor, ale klasztor opieki nad niezamężnymi córkami, głównie z rodzin szlacheckich w regionie.
Podobne instytucje istniały w Bergen na Rugii, Stralsundzie (dawny klasztor St Annen i Brigitten), Ribnitz (dawny klasztor klarysek, obecnie Muzeum Bursztynu) i wielu innych miejscach. Powstały one z klasztorów, które zostały rozwiązane podczas reformacji. W wielu przypadkach mieszkające tu zakonnice pochodziły z rodzin, które przeznaczały swoje niezamężne córki do stanu duchownego, gdyż ze względów ekonomicznych nie mogły one pozostać w rodzinie. Wraz z wprowadzeniem reformacji i rozwiązaniem klasztorów, opcja ta nie była już dostępna. Jednym z rozwiązań było przekształcenie klasztorów w świeckie opactwa.
Podczas gdy wstąpienie do klasztoru wiązało się ze złożeniem ślubów jako decyzji na całe życie, mniszki nie składały żadnych ślubów. Mogły one opuścić klasztor bez specjalnego zezwolenia w przypadku zawarcia małżeństwa lub z innych powodów osobistych. Chociaż życie w klasztorze podlegało ścisłym regułom, możliwe było opuszczanie terenu w ciągu dnia, istniały wakacje i możliwość nieobecności przez maksymalnie trzy miesiące każdego roku na żądanie. Nad przestrzeganiem reguł klasztornych czuwała przeorysza; pierwszą przełożoną klasztoru była Philipina Luise von Wackenitz w randze opatki.
W Barth nie istniała żadna poprzednia instytucja, ponieważ zgodnie z przepisami z 1255 r. w mieście nie założono żadnego klasztoru (założenie miasta i wczesna historia miasta Barth). Droga do założenia szlacheckiego klasztoru Barth została utorowana w 1726 r. po tym, jak szwedzki król Fryderyk, przy bezpośrednim zaangażowaniu królowej Ulriki Eleonory, podarował ziemię i istniejące pozostałości zamku Barth rycerstwu i udzielił pozwolenia na wycinkę drewna w królewskim lesie na Darß. Oznaczało to, że klasztor został zlokalizowany w miejscu, które od około 1255 r. było siedzibą książąt Rugii, a później książąt pomorskich (Jaromar II, Barnim XIII).
Pierwsze zakonnice wprowadziły się do budynków 3 sierpnia 1733 roku. Każda z klasztornych panien, niezamężnych, a tym samym niezamożnych kobiet, otrzymała mieszkanie z czterema pokojami, przyległymi pomieszczeniami i działką ogrodową. Na ich utrzymanie przeznaczano stałe pensje. Co do zasady, prawo do późniejszego wstąpienia do klasztoru nabywało się wraz z urodzeniem, ale w żadnym wypadku nie korzystały z niego wszystkie uprawnione osoby.
Po II wojnie światowej zakonnice znalazły się w trudnej sytuacji. Uchodźcy musieli zostać zakwaterowani w budynkach, a wraz z reformą rolną utracono posiadłości, z których klasztor czerpał część swoich dochodów. Zakonnice musiały tymczasowo opuścić swój dom, ale wkrótce mogły do niego wrócić. W maju 1948 r. klasztor został rozwiązany i przekazany kościołowi. W 1974 r. budynki zostały przekazane miastu, w 1978 r. ostatnia zakonnica, Anna-Louise von Stumpfeld, opuściła teren, ostatnia przeorysza, Katharina von Hagenow (1882-1952) została pochowana na cmentarzu w Barth; gimnazjum w Barth (Uhlenflucht 5) nosi jej imię.
Kompleks budynków klasztoru jest trójskrzydłowym kompleksem wykonanym z otynkowanej cegły. Wydłużony budynek główny składa się z podwyższonej części środkowej z szerokim ryzalitem środkowym z trójkątnym szczytem i dzwonnicą. Po obu stronach przylegają do niego dziesięcioosiowe sekcje budynków z wysokimi dachami mansardowymi. Istnieją również dwa dziewięcioosiowe skrzydła otaczające dziedziniec z trzech stron. Cały kompleks budynków otoczony jest nieotynkowanym ceglanym murem z okrągłą bramą z ukoronowanym szwedzkim herbem królewskim i zrekonstruowanym domem stróża obok niego.
W latach 1985-1994 w niektórych częściach budynku mieściło się przedszkole. Od 2001 roku kompleks, który został odnowiony zgodnie ze swoim statusem zabytku, mieści mieszkania przystosowane dla osób starszych, a także sale na wystawy i wydarzenia kulturalne.
Dwuskrzydłowy barokowy kompleks jest jedyną szwedzką fundacją na niemieckiej ziemi.
