Sterni en de astronauten

"Is hij verdwenen? Waar ging hij heen?" - "Ik weet het niet. Hij was gewoon weg." - "Misschien had hij vrij."

Ik kende ooit iemand die Sterni heette en die portier was in een door de staat gesubsidieerde duikschool. "Waar het echt om gaat," zei hij altijd, "is het overwinnen van de zwaartekracht." Maar de tijd van utopieën was voorbij en ik was gretig op weg naar een afspraak met de baas. Sterni stond op mijn pad, glimlachte blij en zei: "Ondanks dodelijke gevaren overwon ik alle moeilijkheden die mijn toegang tot verborgen verschijnselen blokkeerden. Ik ontdekte de levende cel, vond de bouwsteen van de elementen en ga me nu in de ruimte wagen. Wat is er, ga je met me mee?" En toen liet hij me zijn raket zien. Als een verlichte Europeaan besefte ik meteen dat het ding nooit zou vliegen, maar hij zei: "Laten we de motor proberen", trok twee biertjes open en we stegen op. Helaas kregen we daarna ruzie in een intergalactisch café over de vraag waarom alle lichamen met dezelfde snelheid vallen, ongeacht hun massa, en sindsdien heb ik hem nooit meer gezien.

Sterni en de Astronauten is het slot van een Schwerin-trilogie van Milan Peschel en het acteursensemble, over sciencefictionfilosofie en geloofsvragen over God en de mens, kunst, kometen en bier in blik. Hoop - Liefde - Geloof. Aan het einde is het begin. En met Sterni gaan we een onzekere toekomst tegemoet.