De drukke Berlijnse pianiste en componiste is niet meer weg te denken uit de Duitse jazzscene. Ze speelt haar composities, die vaak gebaseerd zijn op lyrische werken, al bijna 30 jaar met het bekroonde Julia Hülsmann Trio. Ze nodigt ook graag internationale gasten uit. Haar album Scattering Poems (2003, ACT Music) met de Noorse zangeres Rebekka Bakken stond meerdere weken in de Duitse jazz top tien en ontving de German Jazz Award in Gold. Sindsdien heeft de muzikante haar trio uitgebreid tot het Julia Hülsman Quartet. Hun debuutalbum Not Far from Here (2019, ECM Records) werd bekroond met de German Jazz Award in 2021. Haar laatste kwartetrelease, The Next Door, verscheen ook op ECM, waarover stereoplay in oktober 2022 schreef: "een wereld van muzikale intimiteit", terwijl Fono Forum in november van hetzelfde jaar schreef: "prachtig en bijna van deze wereld".
Voor haar nieuwe release Under The Surface, wederom op ECM, heeft Julia Hülsmann naast haar inmiddels vaste kwartet een speciale gast in de studio: de Noorse trompettiste en geitenhoorniste Hildegund Øiseth, die onlangs met haar eigen Garden On The Roof een spannende nieuwe aanwinst aan onze platencollectie toevoegde. Hülsmanns kwartet met Uli Kempendorff op tenorsaxofoon, Marc Muellbauer op bas en Heinrich Köbberling op drums wordt op vijf van de tien nieuwe stukken bijgestaan door Øiseth, die een kleurrijke vijfde dimensie toevoegt aan het toch al duizelingwekkende vierdelige geluid, zelfs als het kwartet alleen speelt.
De openingscompositie "They Stumble, They Walk" van Hülsmann trekt je diep mee in zijn bijna magische werelden: Niet alleen rijst er iets betoverends op boven een discreet nerveuze achtergrond - de wil om dieper te gaan, zoals de albumtitel suggereert, is altijd voelbaar, totdat het voortdurend aanzwellende geheel overvloeit in een stroom die alleen nog maar wegsijpelt in de hese saxofoontoon van Kempendorff. Het magische, noise-spreidende intro van "May Song" eindigt daarentegen in een vleiende slow jam, die doet denken aan lang vervlogen tijden, elegant, maar niet zonder een zekere tragiek, als een romance waarvan je door zijn onwerkelijkheid (of kortstondigheid) niet helemaal zeker weet of je hem niet gewoon gedroomd hebt.
De lichte dissonanten van Muellbauers "Second Thoughts" zijn ook gevangen in droomachtige sferen - en de twee blazers schuren ook genoeg tegen elkaar in de unisono passages van "Bubbles", maar niet te heftig. De schoonheid van de zachte dissonanten wordt hier tegengewerkt, om niet te zeggen onderschept en geabsorbeerd door het volle spel van Hülsmann, dat het effect heeft van een brede omhelzing waarin de spelers zich vol vertrouwen kunnen laten vallen. Zo goed beschermd ontvouwt de grootse - en op deze schijf unieke - verschijning van de geitenhoorn zijn verheffende aantrekkingskracht, die de luisteraar onmiddellijk naar een andere kosmos voert.
