"Mariana Trench": Ontroerende film over verdriet en verlies ... De verfilming van de succesvolle roman met Luna Wedler en Edgar Selge van zeebioloog en auteur Jasmin Schreiber "Mariana Trench" is eerlijk, grappig en verdrietig tegelijk. Een evenwichtsoefening die slaagt.
Het is dezelfde terugkerende nachtmerrie die het hoofdpersonage Paula, gespeeld door Luna Wedler, heeft in "Marianengraben". Een nachtmerrie die haar in duisternis hult, haar de lucht ontneemt die ze inademt, al haar levensenergie. Een nachtmerrie waarin haar overleden broer Tim verschijnt, verdronken toen hij net negen jaar oud was. Op een nacht op het kerkhof, haar toevluchtsoord om te rouwen om deze avonturier en oceaanverkenner, zoals op zijn grafsteen staat, ontmoet ze bij toeval de oude, vreemde Helmut. De twee vormen een lotsverbondenheid, een verstandhouding.
Helmut wil de as van zijn ex-vrouw uitstrooien in het zuiden, Paula wil dicht bij Tim zijn. Ze zijn twee excentriekelingen in een camper op weg naar het zuiden, verenigd door één ding: hun verdriet om een geliefde, het verlangen om weer dicht bij hen te zijn, want Helmut heeft niet alleen zijn ex-vrouw verloren, maar ooit ook zijn zoon.
De toon van "Marianengraben" is sentimenteel. Steeds weer - in overeenstemming met de roman - praat Paula tegen zichzelf met Tim, in flashbacks, als een soort innerlijke monoloog. Dan, in het heden, is er de ongewone, langzaam ontluikende vriendschap tussen Helmut en Paula - en twee dieren: Helmuts hond Judy en een zwerfkip, Lutz.
