Do jutra drzewo będzie miało tytuł

Na wystawie "Do jutra drzewo będzie miało tytuł"Crispin Gurholt i Heiko Kalmbach czynią drzewo tematem fikcyjnych i dokumentalnych eksploracji w filmie, tekście, performansie i fotografii.

Współpraca artystów bada tematy projekcji i stawania się, wkraczając w przestrzenie narracyjne ze zmieniającymi się rzeczywistościami i prawdami, które należy kwestionować - zawsze w poszukiwaniu duszy drzewa i jego znaczenia poza nim.

Jaką mądrość może nam przekazać drzewo na dziedzińcu "Am Strom 53" w odniesieniu do naszej przeszłości, teraźniejszości i przyszłości? Zaczynamy od założenia, że drzewo ma duszę, świadomość. Czy rozpoznajemy, czy jest to "ona", "on" czy oboje? Czy to drzewo należy do rodziny, społeczności i w jaki sposób jest połączone z innymi drzewami i żywymi istotami? Czy jest aktywistą, terapeutą, bratnią duszą? Czy drzewo jest istotą taką jak my, nawet jeśli nie myśli, nie czuje i nie komunikuje się tak jak my?

W artystycznym dialogu drzewo stało się odpowiednikiem, postacią, która rezonuje z życiem i osobistą historią. Łączy nas z duszą drzewa, z duszą Muncha, z duszą domu, jego otoczeniem, kwiatami, naturą - i rzeczywistością życia. Jesteśmy konfrontowani, historia staje się namacalna. Drzewo przeżyło ponad dwa stulecia. Odzyskanie drzewa oznacza również uwolnienie go od wszelkich przypisań, kontekstów i skojarzeń z jego różnorodnymi fikcyjnymi rzeczywistościami - i pozwolenie mu ponownie stać się naturą, samostanowiącym podmiotem.

Ale czy w ogóle jesteśmy w stanie puścić drzewo, uwolnić je z naszej absurdalnej gry rzeczywistości? Czy też będziemy je odzyskiwać, nadając mu nowe tytuły w naszym dążeniu do przypisania mu głębszego znaczenia?

W grze "Teraz jestem tutaj, teraz już mnie nie ma, teraz jesteś tam, teraz cię nie ma" możemy znaleźć coś, czego będziemy się trzymać. Dlaczego więc nie przytulić drzewa - możesz nazwać je George lub Paula, jeśli chcesz - to wspaniałe uczucie.

Prosty pień drzewa leżący tam jest tym, co chcesz w nim zobaczyć.